My Passion

"Focus je op een hoge klassering Michel. Blijf lopen, blijf lopen. Bij deze temperaturen gaan er slachtoffers vallen". Guido drukt me bij het ontbijt nogmaals op het hart dat de Olympische eis van de geschoonde top acht (drie per land tellen) haalbaar is, maar dat onder de 2u12 bij verwachtte temperaturen van 30 graden lastig gaat worden. Er is geen schaduw te vinden op het heuvelachtige parcours en er zal geen zuchtje wind staan. Hij weet eigenlijk dat het een onmogelijk opgave wordt, maar wil mijn droom en inspiratie niet geheel wegnemen. Ik ben in bloedvorm en dit is mijn kans op de Olympische Spelen. Echter knoop ik zijn advies wel goed in mijn oren.

Het is in startplaats Hopkinton al flink warm en ik maak dankbaar gebruik van het ijs uit de recent aangeschafte koelbox, waarnaar Guido en Michel Boeting de dag voordien uren in Boston naar hebben gezocht. Ik zie de Afrikanen in hun jack en trainingsbroek inlopen, want Afrikanen doen hun warming-up nu eenmaal niet in een T-shirt en korte broek. Ik wel! Ondanks dat ik 2 maanden van mijn marathonvoorbereiding in Kenia verblijf ben ik namelijk nog altijd geen Afrikaan. Ik zie mijn concurrenten al lekker zweten, terwijl ik ril van de kou omdat Guido nog maar eens een ijshanddoek in mijn nek legt. Als het startschot heeft geklonken zijn mijn voorgenomen doelen duidelijk; 5 minuten per mijl is voldoende voor een tijd onder de 2u12 en ik zal veel koelen en drinken.

De eerste helft ben ik degene die de kopgroep aanvoert. Ik wil het tempo hoog houden voor de gevraagde Olympische limiet, maar het motiveert me vooral dat concurrenten als Geoffrey Mutai en Dickson Chumba moeite hebben. Ze zweten, grimassen en zijn onrustig. We komen halverwege door in 1:06.11 en het zwaarste gedeelte moet nog komen. Een aantal Afrikanen, een Japanner en Amerikaan zijn al gelost. Ik koers op een mooie klassering, maar die tijd? Op 24 kilometer plaatst Mathew Kisorio een harde demarrage. Precies waar ik op hoopte. Vrijwel iedereen gaat mee, op de Amerikaan Jason Hartman en ik na. Ik lig op dat moment ergens rond de veertiende positie. Al snel zie ik de eerste slachtoffers uit de kopgroep terugvallen. Auw! Kramp in mijn hamstring en kuit zorgen ervoor dat ik gas terug moet nemen en Hartmann moet laten gaan. Mijn tempo ligt echter nog altijd hoog genoeg om concurrenten in te halen. Ik zie Geoffrey Mutai uitstappen en op Heart Break Hill (33km) passeer ik Gebre Gebremariam. Mijn lichaam wil stoppen, nu stoppen! Mijn hoofd blijft lopen, want ik wil naar London. De topklassering is haalbaar, maar loop ik nog op 2u12 schema? Natuurlijk lig ik niet meer op schema, want zelfs de koploper stevent niet meer op die tijd af. Ik zou graag nog iets over de laatste 7 kilometer willen vertellen, maar dat kan ik niet. Ik kan me er niks meer van herinneren, behalve dat ik bleef lopen, bleef lopen en uiteindelijk in een tent op een stretcher lag en zevende bleek te zijn geworden.

Mijn man met de hamer kwam daarna; 2:16.38! Mijn Olympische droom spatte uiteen. Er was nog enige hoop op coulance van de Atletiekunie en NOC*NSF, maar die waren onverbiddelijk in hun limietenprocedure. Zelfs de winnaar Wesley Korir (2:12.40) zou zich volgens de Nederlandse limietenprocedure zich niet hebben gekwalificeerd voor de Olympische Spelen. Ook als ik Boston op mijn naam had geschreven was dat niet genoeg geweest voor uitzending naar de Olympische Spelen, zo werd mij medegedeeld. Tot op de dag van vandaag heb ik me daarbij neergelegd, want in feite had ik namelijk gewoon mijn droom gerealiseerd. Na een mooie voorbereiding was ik in topvorm en behaalde een topklassering in één van de oudste, grootste en zwaarste marathons ter wereld. Ik hoor erbij! 

Michel Butter over Boston Marathon 2012, waar hij zevende werd.