My Passion

In november 2016 werden de South Eastern Championships Cross Country gehouden, op de regionale en nationale NCAA championships na, de belangrijkste wedstrijd voor onze school.

Met het team waren we erop gebrand de top 3 te halen, aangezien we twee weken erna de top 2 moesten halen om ons te kwalificeren voor de nationale kampioenschappen, en dezelfde scholen zouden over twee weken ook meedoen.

De favoriet voor de overwinning was the University of Arkansas, vooral omdat de wedstrijd op hun parcours werd gelopen. Mijn doel was om de wedstrijd goed op te bouwen en zoveel mogelijk meiden te kunnen oprapen. Het was een erg warme dag, en dat was direct merkbaar. Ik besloot daarom om niet te gek te beginnen en aan het begin liep ik dan ook op een twintigste plaats. Ik merkte dat het erg lekker liep. Tot een kilometer of drie (van de zes) kon ik makkelijk volgen en opeens zag ik twee meiden van Arkansas voor me. Vrij gemakkelijk kon ik ze inhalen en mijn ogen waren gericht op het volgende groepje. Ik kon mezelf maar blijven pushen, groepje na groepje kon ik inhalen.

Op een klein afstandje zag ik de nummer 2 en 3 van Arkansas lopen en ik kwam langzaamaan steeds dichterbij. Op een gegeven moment waren we bij de laatste kilometer waar ik mijn coach zag staan. Hij riep: als je die twee meiden inhaalt kunnen we misschien eerste worden met het team. Ik kwam dichterbij maar begon steeds vermoeider te raken, tot de laatste 50m liepen ze nog voor me. Ik wist er nog een ultieme sprint uit te halen en de laatste 20m wist ik ze nog voor te blijven. Ik werd 8^e in totaal, mijn beste resultaat op een kampioenschap daar en we werden tweede met het team, onze beste prestatie in de geschiedenis van onze universiteit!