My Passion

Het waren de NCAA East Prelims 1500m, de kwartfinales die werden gehouden om je te kunnen kwalificeren voor iedereens droomdoel in de Amerikaanse hardloopwereld voor college-students: De NCAA Division I championships.  Als ik vandaag in mijn serie bij de top 5 zou eindigen, dan zou ik twee dagen later door mogen naar de halve finales, waar een ticket naar de NCAA bemachtigd zou kunnen worden.

Het was een warme dag in Florida, zo rond de 25 graden, en ik was erop gebrand bij de top 5 te finishen. Het was nu of nooit. Het startschot klonk, en er werd hard geopend. Ik voelde me al best vermoeid, maar ik hield de focus op de meiden voor me. Ik liep steeds in 6^e positie, en kon goed contact houden met de voorste vijf. Na 800m kwam ik door in 2.18, het voelde hard aan, maar ik kon nog net bijblijven. Steeds liet ik een klein gaatje vallen, maar wist ik toch steeds weer dit gat dicht te lopen. De bel klonk van de laatste ronde, en iedereen begon te sprinten. Ik was kapot, maar ik hield mijn doel voor ogen. Ik liep 8^e, en iemand voor me begon terug te vallen. ‘Inhalen’, dacht ik, en doordat zij naar rechts liep, kon ik mooi zonder moeite inhalen aan de binnenkant. Bij de laatste 200m liep ik 7^e, en kon ik iemand voorbijsnellen in de bocht. Daarna was het sprinten voor mijn leven, en wist ik de laatste 100m nog iemand voorbij te snellen. Ik wist dat ik in de top 5 was gefinished, en ik juichte omdat ik wist dat ik het binnen had. Daarna keek ik op het bord, en zag ik dat ik een dik persoonlijk record had gelopen; 4.19.21. Mijn hele dag kon niet meer stuk, en dit zijn de momenten waar je het als atleet voor doet!