My Passion

Nog 1 kilometer te gaan. Volgens mijn Garmin zit ik nog op schema. “Volgens mij ben ik hem aan het lossen”, dacht ik, toen ik de voetstappen van mijn enige concurrent héél langzaam hoorde verdwijnen in de achtergrond. Dit gaf mij energie om nog meer te pushen. Scherpe bocht naar rechts, over de brug, terwijl de voorfietser roept: “Aan de kant! Koploper!”. Ik hoor iemand zeggen: “Zo snel? ik dacht dat hij een grapje maakte!” terwijl ik langs een groep mensen loop die net voor mij aan de kant zijn gegaan.

We naderen nu de ingang van het stadion, en dan is het nog maar 200 meter. De zon schijnt fel in mijn ogen en kan niks zien, niks horen behalve mijn hevige ademhaling. Ik raakte in de stress, want ik had nu ook geen idee meer hoe groot mijn voorsprong was. Ik dacht nog: “Als hij mij nu nog inhaalt, dan kan ik dat niet meer bijhouden”, maar zonder tijd en energie om naar achter te kijken, bleef ik maar gewoon pushen.

Nu door de poort, het gejuich van de toeschouwers het enige wat ik nog kan registreren. De finish in zicht, en nu ook een deel van de klok. Ik zie alleen de minuten, en ben verrast, want de minutenteller staat nog op 14. Uiteindelijk loop ik over de finishlijn met 15:01. Maar de tijd kan mij niks schelen op dit moment, want ik heb zojuist één van mijn beste races gelopen.