Portugal Update 1: Dutch Battle

Voor de atleten van het Noord-Hollandse hardloopcollectief Team Distance Runners (TDR) zijn de maanden april en mei gevuld met Portugese zon. In de kustplaats Monte Gordo bereiden de lopers zich voor op het komende baanseizoen. Zoals ieder jaar doet coach Guido Hartensveld verslag van zijn gedachtegang en belevenissen. ‘Monte Gordo 2011', het volgende hoofdstuk in de TDR-updates.

Het is nu donderdagavond, tien uur Portugese tijd en ik heb mijn derde dag trainingsstage hier achter de rug. Maandag overdag hebben we de veelbesproken Dutch Battle gehad, 's avonds zat ik met Selma, Rens en zijn familie rond de eettafel en die volgende nacht ging om 03.30u de wekker. Het was 04.15u toen Karel Delvoye aanbelde en wie mij goed kent, weet dat ik in die drie kwartier mijn koffer nog moest pakken. Mijn vriend Michel Boeting (teammanager van TDR) had dan ook wel gelijk met zijn opmerking waarom ik alles zo krap plande. Al vaker had Michel dit opgemerkt en het klopte dat ik er beter aan zou doen eerst even een dagje thuis de gebeurtenissen te laten bezinken. Misschien volgend jaar toch maar een rustdagje plannen voor ik weer doorreis. Aan de andere hand deed het me heel goed dat mijn medecoaches Will Conijn en Ton Baltus en fysio Majelle Laman het prima voor elkaar hadden in Portugal. De eerste vier dagen kan ik er dan ook rustig instappen en heb ik genoeg tijd voor mezelf en ter observatie.

Om terug te komen op de Dutch Marathon Battle; via deze weg wil ik iedereen bedanken voor de vele mails, bedankjes en felicitaties. We staan 100% achter onze keuze en zijn trots op de positie die TDR in de Dutch Battle heeft kunnen vervullen. Er is de afgelopen weken zeer veel gesproken over deze wedstrijd, maar wat voor mij vaststaat is dat ik kan terugkijken op een prima traject met mijn atleten. We zijn er daarbij uitstekend in geslaagd alle heisa en discussie rond discriminatie van ons af te houden. Een beladen job, want overal waar je kwam begon men over ‘het discriminatieverhaal'. Het wordt zo een stuk lastiger om je volop met de wedstrijd zelf bezig te blijven houden. Vaak ging het in de media totaal niet over de sport en dat noopt je om keuzes te maken. Zo deed Michel als enige van de TDR-atleten de persconferentie voor RTV-Utrecht op donderdag, waarvoor Rens en Ronald hebben afgezegd. Op zaterdag ben ik met Rens naar het marathoncongres geweest, de andere jongens hadden twee dagen extra rust thuis. De dag voor de wedstrijd zijn we met een klein gezelschap de stad in gegaan en hebben we ons onttrokken aan de dreigende drukte.

Over de Keniaan, John Kipkorir Mutai, wil ik trouwens nog wel wat zeggen. Die jongen wordt een beetje als zielig neergezet, omdat ‘ie net zijn prijs misliep. Maar alle Kenianen van serieus niveau zitten op dit moment al helemaal niet meer in Europa, maar zijn alweer aan het trainen in Kenia. En men mag best eens wat kritischer zijn op zijn manager, die heet ‘Beun de Haas'. Erg jammer dat ‘ie zich niet aan de afspraken hield. Zo hoorde ik van de atleten dat de manager van Kipkorir meefietste en duidelijke instructies riep, zoals "Wait! Stay behind the guys, let them do the work. Wait ‘till you make your final move!" Dit terwijl duidelijk gecommuniceerd was dat er niet gecoached zou worden. Trouwens nog los van het feit dat Kipkorir de Power Bar-bidons van de Nederlanders meepakte. Hij had geen bidons ingeleverd, maar dacht dat hij de drinkflessen van anderen wel mee kon pakken. Ook was er een hoop verwarring en dat leidde ertoe dat mensen verdenkingen uitspraken dat Kipkorir bewust uit de uitslagen was gehouden.

Ik volgde de wedstrijd vanuit het vip-vak, waar ik samen met tientallen journalisten, coaches en genodigden de wedstrijd op een groot scherm bekeek. Geregeld kon ik even naar de uitslagentent lopen, waar Iwan Oprins de klasseringen bijhield. Vooraf was al bepaald dat men de Dutch Battle met de camera in beeld zou brengen. Met een beperkt aantal camera's, was de keuze gemaakt om ook de subtoppers van de Battle in beeld te brengen; duidelijk was dat deelnemers buiten de Battle niet in beeld kwamen. En dus was Kipkorir uit het zicht, toen hij zijn versnelling plaatste. De onduidelijkheid was compleet toen de Keniaan ook niet op het scherm van Oprins verscheen, waar de doorkomsttijden genoteerd stonden. We vroegen ons serieus af of hij nog wel in de race was. Het gedroomde scenario voor de organisatie voltrok zich echter toen Michel de laatste kilometers zo hard versnelde (ruim 2km op 3'02/km) dat hij Kipkorir bijhaalde. Toen de mannen over de finish waren heb ik bij Iwan nagevraagd hoe het nou kon dat we niks over de Keniaan doorkregen. Wat bleek: Kipkorir was ingeschreven als recreant en had niet dezelfde tijdmeting-tag gekregen als de wedstrijdlopers. Daardoor was er storing bij zijn chip, zodat deze niet geregistreerd werd. Niet zo handig van zijn manager, die had zijn loper beter als wedstrijdatleet kunnen inschrijven. Op zo'n manager mag je best kritisch zijn, vind ik. Over de ‘onbekende Keniaan' is veel gespeculeerd, maar we kunnen zeggen dat hij voor veel spektakel gezorgd heeft, ook al hield ‘ie zich niet aan de afspreken. Het heeft een mooie strijd opgeleverd. Ik moet er wel bijzeggen dat er ook een aantal Nederlandse lopers waren die tegen de spirit in bidons aangereikt kregen van meefietsers.

Na afloop liep de Keniaan mank. Hij was totaal uitgeput toen hij van het ereschavot stapte en kon nog net zeggen: "what's the prize money?" Het is een eerlijke en sportieve strijd geweest. En wat betreft de tussentijden, die Kipkorir niet te horen kreeg: niemand kreeg tussentijden te horen. Geen Belg, geen Japannner, geen Duitser, geen Oegandees, geen Amerikaan, geen Nederlander, geen Keniaan,; niemand. Dat was nou eenmaal het idee van de Battle. Het laatste wat ik erover wil zeggen: ik heb me vooraf buiten de discussie gehouden, maar heb wel een hoop onzin voorbij zien komen. Natuurlijk: als het een ‘mannen battle' is, dan is het prijzengeld lager bij de dames, deze editie. Als er dan ook nog een vrouw komt die net daarover begint te klagen.... Dat kon er ook nog wel bij! Er is genoeg gezegd en geschreven, al moet ik toch nog kwijt dat van de Keniaanse topatleten hier niemand wakker van lag. Sterker, de meesten weten niet eens waar ze naartoe gestuurd worden. Al geldt dat niet voor de grotere atleten, die in Rotterdam, Londen, Boston, Parijs (de grote voorjaarsmarathons) van start gaan. Maar er is niemand in de wereld, met alle respect, die droomt van ‘Utrecht'. Het hele project dreigt zijn doel voorbij te schieten. Het doel is om de sport te stimuleren en ik denk dat we dat afgelopen maandag gedaan hebben. We hebben prachtige sport en strijd kunnen zien. Met teleurstellingen (Schröer, Wassink, Negerman), maar ook met verrassingen en succes (Butter, Molenhuis, Dekkers).

Ik wil afsluiten met onze eigen jongens van TDR. Er was een prima prestatie van Pip Tesselaar, die zijn race precies zo kon opbouwen als hij gepland had. 16^e geplaatst staan en toch achtste worden, fantastisch gedaan. Gisteren had ik Ronald een uur aan de lijn om de Battle door te spreken. Ik prijs hem dat hij het proces exact wil doornemen om te kijken waar ‘we' gefaald hebben: want winnen doe je samen, maar als je verliest doe je dat ook samen. We hebben een belangrijke conclusie kunnen trekken: tijdens de voorbereiding is Ronald twee keer licht ziek geweest, waardoor z'n herstel tijdens de zware trainingen duidelijk verstoord was. In Brunssum was duidelijk te zien dat hij niet fit was. Ik verwijt het mezelf dat we de training destijds niet afgebroken hebben; we hadden Ronald niet nog eens moeten laten starten op de Parelloop, na tweemaal out&back. Alle factoren bij elkaar opgeteld, zijn we in de hectiek van het uitvoeren van zo'n training vlak voor een wedstrijd, niet scherp genoeg geweest. Bij zo'n training is er een hoop haast en weinig tijd voor overleg. Terwijl het juist draait om de communicatie en daarbij was ik dit keer te laat om in te grijpen. Op zijn beurt had Ronald beter naar zijn lichaam kunnen luisteren. Maar bij dit soort belangrijke trainingen, 'key sessions', wil een atleet de training gewoon afmaken, zeker als er gefilmd wordt. Zo lang we zo blijven denken en op zoek zijn naar verbetering, ben ik ervan overtuigd dat we het nog ver zullen schoppen.

Rens was opnieuw op het juiste moment in vorm. Hij nam veel initiatief en zette een uiterst degelijke 2.19 op de klokken. Rens is nu een vaste waarde op de marathon. Gisteren heb ik met Eddy Kiemel (Team 4Mijl) nog een paar uur gezeten in Bar42. We concludeerden beiden dat de prestatie van Olfert, - Eddy's atleet - boven verwachting was. Toch hadden we Olfert allebei op het podium ingeschat. Let wel, in zijn debuut heeft hij de nummer 13 van het EK op waarde geklopt. Nu betekent dat niet dat hij bij de beste tien Europeanen op de marathon hoort, dat is veel te makkelijk. Maar laat me wel zeggen dat Rens in grootse vorm was. Ik heb Eddy dan ook verteld dat het een superdebuut van Olfert was.

Dan Michel, de grote kampioen. Michel en ik zijn zeer gelukkig met onze keuze om te debuteren in Utrecht. Het heeft hem veel gebracht. Het heeft hem een betere atleet gemaakt, hij is veel meer leren doseren in de training. Het heeft hem motivatie gegeven en hij is fysiek doorgegroeid naar een nieuw niveau. Een pluim voor de wijze waarop Michel het trainingsproces heeft doorlopen. En hij heeft zich opnieuw een winnaar getoond door koel te blijven en in de slotfase de wedstrijd op magistrale wijze naar zijn hand te zetten. Maar het geeft de grootste voldoening de energiesystemen op de juiste wijze getuned te hebben. Dat is niet elke debutant gegund, zo'n forse versnelling in de hitte. De meeste debuutmarathons en ook diegene verderop in de carrière kenmerken zich namelijk door meer of mindere mate van verval in de slotfase. Alleen de echte specialisten hebben in de slotfase genoeg brandstof en juist het gegeven dat dit bij Michel goed zat, geeft de meeste voldoening.

In deze update wilde ik graag nog even terugkijken op de Dutch Marathon Battle, de volgende week vertel ik over Monte Gordo, waar weer een heel andere klus wacht. Er is nog één conclusie die ik wil trekken: de Dutch Battle heeft zonder enige twijfel gebracht wat we ervan hadden gehoopt. Niet alleen onze lopers, maar juist ook een aantal subtoppers zijn erg sterk voor de dag gekomen. En gezien zoveel goede reacties en complimenten die ik heb gehad, kan niet ontkend worden dat het doel behaald is. Het is net wat Michel Boeting zei: "Ik heb op het puntje van m'n stoel gezeten. Als je het ziet, heb je echt niet door of het nou 2.07 of 2.17-tempo is. In beide gevallen is het prachtige sport." Ik ben de eerste die zegt dat het gerealiseerde niveau nog lang geen 2.07 is. Maar laten we wel zijn: met zeuren en klagen zal het dat zeker niet worden. Aan ons zal het in ieder geval niet liggen!