Selma Borst, diva op loopschoenen

bron: Noord-Hollands Dagblad, 16 september 2005
tekst: Eric Korver

titel: Selma Borst, diva op loopschoenen

Ze kijkt met heldere ogen en een stralende lach de wereld in. Onschuld. En misleiding. Want daarachter schuilt een jonge vrouw die precies weet wat ze wil. En hoe ze dat moet bereiken. Selma Borst heeft zich in korte tijd opgewerkt tot de nieuwe diva van de vaderlandse loopsport. En haar grenzen zijn nog lang niet bereikt.

Diva. Selma Borst schiet in de lach. Dat zou ze zelf nooit bedacht hebben. De 22-jarige atlete ziet zichzelf eerder als een gewone meid uit de Noord-Hollandse polder die toevallig heel erg hard kan lopen. Maar Borst heeft wel degelijk alles in zich om uit te groeien tot de nieuwe ster van de loopsport. Eigenlijk is ze daar al hard mee bezig. De Castricumse maakte in het afgelopen jaar een stormachtige ontwikkeling door. Ze was meermaals de beste Nederlandse in aansprekende races als de Dam tot Damloop en de Egmond Halve Marathon, en veroverde ook de nationale titel op die laatste afstand. Eigenlijk moet ze in de grote wedstrijden alleen nog de rapste Keniaansen voor zich dulden.
Het is daarom niet meer dan logisch te stellen dat Selma Borst inmiddels meer dan volledig meetelt in de atletiekwereld. En steeds meer mensen raken overtuigd van de kwaliteiten van de frêle atlete van het Team Distance Runners. Lornah Kiplagat bijvoorbeeld. De vorig jaar tot Nederlandse genaturaliseerde Keniaanse verbaasde vorig jaar door na de Groet uit Schoorl Run openlijk te verklaren dat Borst de kwaliteiten heeft om het ver te kunnen schoppen. Kiplagat is wereldtop.
Borst geeft toe dat ze goed heeft gedraaid. Meer dan dat zelfs. Een superseizoen, vindt ze zelf. En eigenlijk op alle fronten. ,,Met als hoogtepunt het NK halve marathon’’, zegt ze, en haar ogen glimmen. In Den Haag zette ze 1.11,23 op de klokken. ,,Waar ik zelf verwachtte in de 1.13 te lopen, heel misschien hoog in de 1.12.’’ Het was een race waarin ze álles kon. Er was dat gevoel waarnaar elke loper op zoek is, de ultieme vorm. ,,Het gevoel dat je vliegt, dat alles vanzelf gaat. Ik heb dat in die race heel lang gehad. Pas op het laatst werd het zwaar, maar dat is logisch. Gebeurt uiteindelijk in elke wedstrijd.’’

Diep. Maar ze betaalde wél een hoge tol voor haar succes. Of beter gezegd: voor de inspanningen die haar dat succes opleverden. Borst ging diep in Den Haag. Héél diep en misschien zelfs wel tè diep. Een paar dagen was ze kapot, maar veel tijd om te herstellen was er niet. ,,Ik had precies dertien dagen. Daarna moest ik een tien kilometer lopen om me te kwalificeren voor het EK onder 23 jaar in Erfurt, mijn hoofddoel dit seizoen. Het liefst was ik rechtstreeks geplaatst, maar dat kon niet.’’
En dus liep ze. Een paar weken later bleek dat het allemaal te veel was geweest. Borst kreeg last van een stressfractuur in de voet, gevolg van overbelasting. De hoofdoorzaak lag in die halve marathon en de daaropvolgende tien kilometer, analyseerde ze samen met trainer Guido Hartensveld. ,,Zó diep gaan, kan niet te vaak. En omdat ik nog jong ben, hakte het er nog meer in.’’
Ze waren er vroeg bij, vervolgt Borst. Compliment voor de begeleiding. Meteen werd er een scan uitgevoerd, meteen werd een alternatief programma samengesteld. ,,We hebben ervoor gezorgd dat ik goed kon trainen, dat ik op conditie en gewicht bleef.’’ Maar zelfs daarmee kon Borst niet worden klaargestoomd voor het EK. Achteraf won ze in Den Haag een nationale titel en liet ze een mogelijke Europese liggen. ,,Ik heb achteraf de tijden gezien van Erfurt, en ik had zéker een medaille gepakt.’’ Ze slaat de ogen berustend neer. ,,Ik baalde er zo vreselijk van dat ik niet kon lopen in Erfurt. Het hele seizoen had ik erop ingericht, en dan kún je niet lopen. Aan de andere kant had ik ook het besef dat blessures nu eenmaal bij de sport horen. Je ontkomt er niet aan. Alleen was dit wel een heel slecht moment.’’

Toppers. Selma Borst gebruikte de weken daarna om goed te herstellen. Ze pikte het staartje van het baanseizoen mee, en gaat straks het wegseizoen in. Daarin zal ze, en dat begint al zondag in de Dam tot Damloop, te maken krijgen met andere uitgangspunten. Vorig seizoen was ze de nieuwkomer, de uitdaagster, de vrouw die de gevestigde orde het leven zuur zou maken. Maar in die rol is ze al uitgespeeld. Borst maakte het allemaal waar en hoort nu zélf tot de toppers. En dus is zij nu de vrouw waarnaar wordt gekeken.
Ze lacht, bescheiden. ,,Ik weet best dat ik wordt gezien als één van de grote talenten. En ik weet inmiddels ook dat, vooropgesteld dat ik me goed voel, ik op de weg eerste Nederlandse hoor te zijn. Maar vlak Nadja Wijenberg en Kristijna Loonen niet uit. Wijenberg liep in Den Haag óók 1.11. Ik bedoel maar: het zit allemaal dicht bij elkaar.’’ Maar Wijenberg en Loonen verkeren al in de herfst van hun carrière, worden in principe niet meer of weinig beter. ,,En ik sta nog aan het begin, kan alleen maar groeien. Da’s waar.’’
Het maakt haar, zegt ze, allemaal niets uit. Dat past nog bij haar ook. Borst heeft de nuchterheid die zo typerend is voor Noord-Holland. Ze trekt altijd haar eigen plan. ,,Wat de anderen doen, zegt me eigenlijk niet zo veel. Ik kijk alleen naar mezelf, doe alleen waar ik zelf beter van wordt.’’ Ze kijkt, vervolgt ze, daarom ook verder. Over de grens. ,,Als ik beter wil worden, heb ik concurrentie nodig. Die is er in Nederland niet zo heel veel. Het ontbreekt hier in de breedte eigenlijk aan goede loopsters. Daarom gaan we vaak naar het buitenland, de concurrentie opzoeken. Dat past ook in de filosofie van TDR: omstandigheden schepper waarin iemand beter kan worden. En als dat in het buitenland is, dan gaan we daar naartoe. We denken over het algemeen hoger en verder dan de anderen.’’

Peking. Het wekt daarom geen verwondering dat Borst de lat voor zichzelf hoog legt. Sinds twee jaar dwalen haar gedachten soms af naar Peking. Als het even kan wil ze de Spelen daar meemaken, al beseft ze dat er dan nog wel heel wat moet gebeuren. ,,Mijn persoonlijke records moeten behoorlijk verbeteren wil ik de limieten voor Peking halen. Maar ik heb mezelf al eerder verbaasd, dus waarom zou dit niet kunnen? Alleen moeten we daar volgend jaar al serieus mee aan de slag. Dán moeten we al beslissen waar de meeste kansen voor mij liggen: op de vijf of tien kilometer óf op de marathon. Ja, daar denk ik ook aan, al besef ik best dat die dan gezien mijn leeftijd heel vroeg komt.’’
Voorlopig voert de weg naar Peking eerst gewoon langs Zaandam. Vorig jaar kwam ze als eerste Nederlandse de Gedempte Gracht op, maar dat was een andere Selma Borst. ,,Zo fit ben ik nu niet. Begin deze maand zat ik op een tien kilometer in Tilrburg twee minuten boven mijn beste tijd, en ik denk dat dat heel aardig het niveau weergeeft waar ik nu sta.’’ Top zal het zondag dus allemaal niet zijn, wil ze maar zeggen.
 ,,Maar reken er maar op dat ik een goede wedstrijd wil lopen. Heb ik altijd gedaan in de Dam tot Dam. Mooie race, mooie sfeer ook altijd. Ik vind het echt een speciale wedstrijd, geniet er telkens weer van. Zie het ook als een soort thuiswedstrijd. En we zijn inmiddels weer twee weken verder dan Tilburg, dus wie weet.’’ Als Selma Borst zulke uitspraken doet, moet de concurrentie op z’n tellen passen.