Mexico update

Hier een berichtje van de coach. Ik heb inmiddels geleerd mijn eerste indruk goed te gebruiken. Eerste indrukken zeggen veel. Nou, toen ik op maandag 13 dec ter plaatse aankwam bij onze "trainingsbasis" in het Mexicaanse Santa Fe Mezapa, gelegen op 2800m was die indruk zeer positief. De atleten waren onder leiding van Majelle Laman al 9 dagen ter plaatse en alles liep op rolletjes. Geen blessures, alleen een bloedblaar van Zutty hield haar 2 dagen aan de kant. Goede sfeer, perfekt eten en atleten die perfekt met hun "vak" bezig zijn. Dat zijn de momenten dat ik blij en trots ben om TDR-trainer te zijn.
De blokhut van German Silva heeft 8 slaapkamers, 4 badkamers een grote keuken, een knusse woonkamer met openhaard en sateliet tv (met zeker 5 foute zenders waar Ronnie prettig bij ontbijt). Germans neef Arturo is volledig ter beschikking om van alles voor ons te regelen. Met 2 terreinwagens wijst ie ons de mooiste trainingslokaties waarover ik vanuit NL al uitgebreid ben ingelicht door German. Erg belangrijk omdat ik graag de juiste training koppel aan de juiste hoogte en parcoursen (heuvel vs vlak). Zo lopen we 's ochtends vanuit het camp over de hoogvlakte op iets hobbelige paden, prima te doen voor rustige duurloopjes. De krachttraining doen we in een perfekte "gym" met (belangrijk voor ons) veel vrije halterstangen op 25 loopafstand. Ik ben daar zelf nog maar net hersteld van:). Langs een meertje (2600m ) op 15 min rijden doen we intensieve tempoduurloopjes over vlakke paden. Verder doen we de AT-tempo's op de Cimi - maisvelden. Of met de marathonners nog de beruchte Vulcano de Nevada gaan bedwingen ? Pip, Linda, Majel en Chris zijn er op een rustmiddag al geweest. Indrukwekkend te zien hoe de Mexicaanse marathonjongens op 4200m in hun slaapzakken liggen te wachten op hun volgende training. Volgens German was dat ook de fout die Bert van Vlaanderen maakte: te vaak en te hard die vulkaan op knallen ter voorbereiding op Rotterdam. Ik heb deze 22km klim van 3000 naar 4200m klim in principe op oudejaarsdag ingepland. Er zijn verschillende instapmomenten mogelijk. De atleten moeten wel voldoende aangepast zijn aan de hoogt en het moet ook weer niet te dicht op Egmond zitten. Gister ook een bijzondere ervaring: 45' rijden naar een prachtig bos. Ter plaatse 400m klauteren (ik was helemaal dood) naar het pad waar alles om draaide: een prachtig bospad dat 10km heen en 10km terug was. We deden daar 6 x 6' met keren na 3 tempo's. Iedereen deed het daar fantastisch. De hoogte van 3350 meter (!) had enorme impact.
Verschillen met Kenia zijn er te over: niemand spreekt hier Engels, het eten is hier super en veelzijdig. De mensen zijn de rust zelve en laten je godzijdank met rust. Dus geen gillende schoolkinderen die met je meerennen of voor je voeten lopen. In begin was dat leuk maar later best weleens irritant. Ook op straat wordt je niet aangeklampt. Het weer: 's nachts vorst en 's middag rond de 20 graden. Bijna altijd zon. Wat we weleens missen is het gebrek aan wereldtoppers waarmee je in Kenia voortdurend omringd wordt. Gelukkig hebben wij ook een 2.12.08 marathonner, een 15.49 loopster en een 3.41 "ouwe rups" aan boord.
De progressie de de atleten doormaken is naar wens. Iedereen lijkt klaar voor het volgende blok van intensief duurwerk. Geenn stress, lekker fris en gretig zoals het hoort.
Kortom, ook dit jaar lijken we weer op weg naar een superfundament dat de basis gaat vormen voor hopelijk vele TDR successen in 2005. Geen gezeik, lekker trainen, dat bevalt ons wel.
Wordt vervolgd.