Mexico Update 1: Cherry on a big, big cake

Op ruime afstand van Nederland, onder de Mexicaanse lentezon, is op dit moment een groot aantal Noord-Hollandse atleten te vinden. De hardlopers van het Team Distance Runners bereiden zich in San Luis Potosi voor op grootse doelen; over enkele maanden lonken de Europese Kampioenschappen en Olympische Spelen. Zoals gebruikelijk doet coach Guido Hartensveld verslag van zijn belevenissen in het buitenland. In het eerste deel van ‘La Loma 2012' gaat hij  uitgebreid in op de verrichtingen van Michel Butter in aanloop naar de Boston Marathon.

Het lijkt alweer maanden geleden. 25 maart 2012: de Venloop, mijn laatste wedstrijd in Nederland. Een prachtig evenement in een schitterende ambiance. Voor mij persoonlijk extra bijzonder, omdat mijn Selma en Tess mee waren. Mooi om mijn gezin aan de wereld te kunnen tonen. Het klinkt misschien raar, maar de lange heen- en terugreis naar het Limburgse land waren een waar feestje. Des te moeilijker was het dan ook om de volgende dag afscheid te moeten nemen op Schiphol. De reis ging via het Amerikaanse Houston naar het Mexicaanse San Luis Potosi, waar we in het Centro Desportivo La Loma een hoogtestage van vijf weken gepland hebben. La Loma; een prachtige plaats, die nog elk jaar groeit. Een plaats die sport ademt, met een sfeer waar iedereen zich uitstekend bij thuis voelt. Rens en Michel waren er al anderhalve week voordat ik arriveerde. Na een periode van acclimatisatie en een trainingsblok van 12 dagen waren ze klaar om een aantal specifieke marathontrainingen te ondergaan. Toen ik aankwam, zag ik twee scherpe, fit ogende en afgetrainde atleten, die het daarnaast prima naar hun zin hadden. Als je zulke atleten aantreft - en dat geldt ook voor de rest van het team - dan is het een stuk minder moeilijk om het thuisfront achter je te moeten laten.

Missie

Het grootste deel van de groep is hier bezig met een missie. Rens wil volgende week zondag een stap zetten op de marathon. Hij gaat voor een persoonlijk record en met dank aan de ABN Amro Rotterdam Marathon wordt hij geflankeerd door twee hazen: Wesley Pauel en Edwin de Vries. Zij helpen niet alleen Rens, maar helpen ook zichzelf aan een prachtige ervaring. Ook Michel Butter heeft in Rotterdam op jonge leeftijd zijn eerste kennismaking met de marathon gehad. Acht jaar later staat hij op het punt om zijn eigen droom te verwezenlijken.  Met Michel zal ik op 12 april voor vijf dagen afreizen naar Boston om te beginnen aan de grootste missie uit onze carrières: het afdwingen van kwalificatie voor de Olympische marathon. Daarna keer ik weer terug naar de groep in La Loma en ga ik met Helen, Ronald en Kristof op doorreis naar Californië, voor een sterk bezette baanwedstrijd in Stanford. Het zijn stuk voor stuk mensen die zich willen plaatsen voor het EK en in het geval van Kristof zelfs de Olympische Spelen. Deze groep had groter kunnen zijn, ware het niet dat we te kampen hebben met pech in de groep. Gelukkig hebben we een brede groep, maar dergelijke teleurstellingen komen niet alleen bij de atleet, maar ook bij de trainer hard aan. Raika is tijdens de krachttraining vlak voor haar eerste indoorwedstrijd door haar rug gegaan, Ilse heeft te kampen gehad met longontsteking en is die nog steeds niet te boven (geen Stanford voor haar) en Niels Verwer heeft deze trip moeten annuleren vanwege duistere gezondheidsklachten. Wellicht een cliché, maar op zo'n moment realiseer je je dat gezondheid niet alleen een vereiste is voor topsport maar vooral prioriteit nummer één in het leven. De overige atleten die hier aanwezig zijn, trainen prima. Onder hen Mark Nouws, Tjerk Conijn, Nils Pennekamp Lisanne de Witte, Lisanne Wever en Jill Holterman.

Butter voor de Olympische Spelen


Laat ik teruggaan naar de Olympische missie van Michel. Op het moment dat deze column wordt opgetekend zitten we acht dagen voor de wedstrijd: het taperen is begonnen. Ik kan niet anders zeggen dat de kaarten heel gunstig liggen. Als trainer en als coach had ik me geen betere Michel Butter kunnen wensen. Michel heeft alle trainingen goed kunnen doen en dat maakt het grote verschil met zijn Barcelona-missie van twee jaar geleden. Michel heeft dit keer langdurig goed getraind in voorbereiding op de beslissende wedstrijd. Zoals ik dat altijd zou willen zien om op Olympisch waardig niveau te komen. Het is duidelijk te zien in de toenemende groei van zijn vorm, een gericht aantal wedstrijden dat aansluit op zijn trainingsplanning en - wat vooral belangrijk is voor de marathon - zijn sublieme uithoudingsvermogen. Dus niet alleen the cherry on the cake, maar wel een heel mooie kers op een wel heel mooie taart. Zijn trip naar Kenia (zijn tweede stage daar dit winterseizoen) heeft met name op dit vlak wat uitgehaald. Het trainen tussen de wereldtop heeft ervoor gezorgd dat Michel duidelijk anders naar een aantal zaken is gaan kijken.

Re-adaptatie op zeeniveau


Ook alle kleine details hebben we goed onder controle. Laat me het volgende voorbeeld geven. Aanstaande donderdag wordt van alle elite-atleten al verwacht aanwezig te zijn op de persconferentie van de Boston Marathon. Daar maken we geen punt van, maar wat bleek uit de logboeken van eerdere hoogtestages is dat - ongeacht de soort wedstrijd en de specifieke hoogte - de vierde en vijfde dag na terugkomst op zeeniveau steevast slechter waren. Dit is een bekend fenomeen met het re-adaptatieproces aan zeeniveau. Het hoogte-effect willen we daarom kunstmatig verlengen met een Hypoxico hoogtetent, die met behulp van onze eigen tentenboer Kristof van Malderen (importeur van Hypoxico-tenten) van New York naar Boston vervoerd zal worden en op de hotelkamer zal worden geïnstalleerd. Zijn kamergenoot en trainingsgenoot in Kenia Bernard Kipyego zal wel raar opkijken dat ‘ie er ineens één naast hem heeft kamperen. Naast het feit dat Kenianen hier minder aandacht aan besteden, moet wel gezegd worden dat highlanders (atleten geboren op hoogte) zich er niet alleen minder druk om maken, maar ook niet re-adapteren op zeeniveau omdat ze er simpelweg niet vandaan komen. We zullen Bernard dat typische Westerse geneuzel maar besparen.

Point to point

Het belangrijkste is dat Michel de zorg van de dag niet met zich meedraagt. De laatste zorg is er één die van geluk afhangt: het weerbericht. Bij een point to point race als de Boston Marathon betekent wind tegen 42 kilometer lang wind tegen. De wedstrijd loopt van west naar oost en de afgelopen weken is het op de maandag al een paar keer wind tegen uit het oosten geweest, terwijl het de dag ervoor windkracht 4 uit het westen was. Veranderlijk dus. Ik moet mezelf er maar niet te druk om maken, want daar maak je jezelf alleen maar gek mee. Wat we wel in de hand hebben is het creëren van een topvorm. En die is 100% aanwezig. Michel blaakt van het zelfvertrouwen. Hij is voorbereid op een solo-race, om heel wat lijken op te pikken en een top-8 positie te behalen. Hopelijk ook nog binnen de 2.12, dan is onze Olympische droom een feit. Het is mooi om te zien hoe het leeft binnen het team. Hoe het leeft bij zijn teamgenoten, maar ook bij de sponsoren PwC en Nike. Alle reacties op de filmproductie van Losse Veter (‘Inside the Training - Butter for Boston') doen ons erg goed. Ook het feit dat het filmpje voor Losse Veter weer een recordaantal aan kijkers heeft opgeleverd draagt daaraan bij. We slagen erin om niet enkel te presteren, maar ook te informeren en bovenal te inspireren.

Op naar een prachtige marathon. Ik spreek jullie weer na Boston!