Mexico Update 2: Marathon in the USA

Op ruime afstand van Nederland, onder de Mexicaanse lentezon, is op dit moment een groot aantal Noord-Hollandse atleten te vinden. De hardlopers van het Team Distance Runners bereiden zich in San Luis Potosi voor op grootse doelen; over enkele maanden lonken de Europese Kampioenschappen en Olympische Spelen. Zoals gebruikelijk doet coach Guido Hartensveld verslag van zijn belevenissen in het buitenland. In het tweede deel van ‘La Loma 2012' is hij afgereisd naar het Amerikaanse Boston, waar zijn pupil Michel Butter een gooi doet naar kwalificatie voor de Olympische Spelen. Hartensveld vertelt over de laatste voorbereidingen en zijn verwachtingen voor de wedstrijd.

Op het moment dat ik jullie bel zit ik in de taxi met het volledige team van Volare Sports. Met Gerard van deds Veen en Ariën Verkade ben ik op weg naar het plaatselijke honkbalstadion om een wedstrijd bij te wonen van de Boston Red Sox tegen de Tampa Bay Rays. Van de organisatie hebben we de plaatsbewijzen gekregen om deze nationale volkssport te aanschouwen. Net zoals de aanwezigheid van baseball in de Amerikaanse cultuur, is de aanwezigheid van Nederlanders in de internationale wegatletiek opvallend. Niet alleen Gerard en Ariën zijn hier aanwezig (uit hun stal komt titelverdediger Geoffrey Mutai), ook Jos Hermens en onze Michel Boeting (manager van o.a. Bernard Kipyego) hebben atleten in Boston aan de start. Ik vraag me dan ook af we onze kaartjes te danken hebben aan de verdiensten van Volare en onze andere landgenoten. Een wedstrijd als deze is trouwens ideaal voor het onderhouden van de contacten. Tokio, New York, Chicago; alle grote marathonorganisaties  zijn hier aanwezig.

Een park vol joggers

Dat netwerken laat ik maar aan de managers over. Ik heb vanochtend een rondje in het park gelopen met Michel Butter. Het viel me op dat het er zeer druk was, vol met hardlopers of moet ik ze joggers noemen? Het zal vast met de Boston Marathon te maken hebben, maar ook het Amerikaanse gezondheidsideaal komt hier sterk naar voren. Allerlei mensen in fleurige outfits lopen hier rond. Ik zou er zo tussen passen, ware het niet dat ik nog moet herstellen van mijn tempoduurloop. Voor Butter was dit trouwens een relaxte 40 minuten met een aantal versnellingen. Naast het grote aantal joggers kom je hier dit weekend ook de ene na de andere topper tegen. Veel prominente Amerikaanse marathonlopers zijn door de organisatie naar Boston gehaald. Onder andere Kim Smith, Meb Keflezighi en Desiree Davila heb ik al gezien. Laatstgenoemde wordt trouwens als een heldin ontvangen, na haar tweede plaats in de Olympische trials. Ook oudgedienden Bill Rodgers en Joan Benoit zijn opgetrommeld en worden met trots tussen de huidige vedetten gezet.

Strak georganiseerd

Alles is hier heel strak georganiseerd, waarbij vooral de kledingvoorschriften sterk naar voren komen. Elke deelnemer dient in witte long sleeve met turtleneck en gele short op de persconferentie te verschijnen. En iedereen doet dat ook. Ik was erg trots dat Michel daar gisteren tussen de internationale toppers zat, op de persconferentie van één van 's werelds oudste marathons. In 1897 besloot een aantal Amerikanen, in navolging van de Olympische spelen een jaar eerder, dat ze ook een marathon wilden. Ze trokken een streep in het dorpje Hopkinton, vanwaar het 42 kilometer was naar het centrum van Boston. Naast de lange historie is het typerend dat er hier nooit over pacemakers wordt gesproken. Toch wordt er hard gelopen: Geoffrey Mutai kwam vorig jaar with no assistance tot 2.03.02. Er wordt hier ook nauwelijks over tijden gepraat. Het gaat om de klassering, de winst. Schema's, tabellen, prognoses, al dat soort dingen hebben ze hier niet.

Journalisten

Na de persconferentie werden de atleten verplaatst naar een andere zaal, waar elke atleet aan een apart tafeltje plaats diende te nemen om de nodige journalisten te ontvangen. Ik heb Gerard van de Veen Michel maar even laten interviewen om hem bezig te houden, maar uiteindelijk bleken toch nog vijf journalisten bij Michel langs te gaan. Vooral de rondborstige dame van competitor.com had een goede invloed op zijn testosterongehalte. Zo had ik ook mijn taak als coach weer gedaan. Die twee Amerikanen, Jason Hartmann en Nicholas Arciniaga, kregen elk toch wel twintig interviews. Ondanks de hitte blijven ze bij hun standpunt: een tijd onder de 2.10. De weersomstandigheden worden met de dag duidelijker: aanstaande maandag wordt ‘heat' verwacht met temperaturen van boven de 30 graden. De Amerikanen laten zich niet kennen. Het is duidelijk dat Michel te maken heeft met mannen van goed niveau.

Arciniaga

Ik heb een tijdje met Arciniaga zitten praten. Al meerder keren is hij tijdens een marathon weggegaan op schema 2.08/2.09, maar telkens stortte hij in tijdens de slotfase. Met een tijd van 2.11.56 werd hij dit voorjaar 8^e tijdens de Olympische trials. Ook dat was een wedstrijd zonder tempomakers en bovendien had hij acht weken van tevoren nog te kampen met een blessure. Arciniaga en Hartmann, beiden goed voor persoonlijk records in de 2.11, hebben voor aanstaande maandag drie doelen: onder de 2.10, eindigen in de top-5 en over de streep komen als eerste Amerikaan. De kans is heel groot dat Michel zijn strategie daarop gaat aanpassen. Hij zal in 64'half openen halverwege, wat hopelijk zal aanvoelen als 65. Het zal dan afhangen van de tweede helft, waarin hij door zal moeten pushen. Hij zal zich moeten realiseren daarbij altijd tot het uiterste te moeten blijven gaan, want mogelijk stappen atleten voor hem uit de wedstrijd.

Klassering en tijd

Mijn prognose is dat de klassering minder moeilijk zal zijn dan de tijd. Wanneer we het over de klassering hebben zijn de Amerikanen toch al een stukje sneller met tweemaal 2.11 achter de naam. Het positieve is dat Michel normaal gesproken erg goed bestand is tegen de hitte. En daarbij zijn we erg blij met de keuze voor Mexico, waar de temperatuur en tijdzone bijdroegen aan het Boston effect. Vandaag is het trouwens de laatste dag dat Michel in zijn hoogtetent slaapt. Tenslotte hebben we de laatste puntjes op de i gezet bij de kledingcontrole, waar opnieuw strakke eisen worden gehanteerd. Michel Boeting had speciaal een Nike wedstrijdhemd meegenomen waarop het PWC-logo kleiner afgedrukt staat, zodat Butter in zijn gebruikelijke tenue met sponsoren van start kan gaan.

Vanmiddag heb ik samen met Butter nog even in het park gewandeld. We kwamen tot de conclusie dat dit een echte marathon zal worden met alles wat daarbij hoort. Een marathon zoals het hoort te zijn: een strijd om de plaatsen, waar je constant je hoofd bij zal moeten houden. "If you can't stand the heat, stay out of the kitchen!"