Indrukken uit Kenia (1): Tom Wiggers doet verslag

Tom Wiggers en Michel Butter zijn momenteel op trainingsstage in het Keniaanse Iten. Voor de website van TDR doet Wiggers verslag van zijn indrukken.

Met teamgenoot, trainingsmaat en goede vriend Michel Butter ben ik vier weken op trainingsstage in Iten, Kenia. Voor Michel is het de vijfde keer in dit land en voor mij de eerste keer. Het is altijd een droom van mij geweest om hier een keer als atleet heen te gaan en ik ben dan ook erg blij dat het er nu van gekomen is. Uiteraard had ik bepaalde verwachtingen door de verhalen van andere atleten en  de foto’s die ik gezien heb. Toch heb ik mijn verwachtingen vooraf bewust over boord gegooid, om zo mijn eigen beeld van Kenia te kunnen vormen.

Nu, na een week hier, kan ik zeggen dat het zeker anders is dan in mijn verwachtingen. Kenia, en Iten in het bijzonder, is een plek die namelijk niet goed te beschrijven is met woorden en plaatjes. De schoonheid van het landschap is niet over te brengen op fotos, de sfeer die er hangt is moeilijk in woorden te beschrijven en ook voor de geuren zou ik niet de juiste woorden kunnen vinden. Kortom, Kenia is een land dat ervaren moet worden. Hierbij besef ik mij meteen dat het High Altitude Training Centre (waar wij verblijven) van ongekende luxe is in deze omgeving. Mooie schone kamers, een warme douche, drie keer per dag uitstekend eten, een zwembad, een krachtruimte en een lounge met internet zijn luxes die je hier niet vaak zal tegenkomen. Maar deze ingrediënten maken het wel een ideale plek voor atleten. Lornah en Pieter (Lornah Kiplagat en Pieter Langerhorst, de eigenaars van het kamp, red.) streven ernaar om de juiste mix te behouden van comfort en eenvoud en zij slagen daar denk ik goed in.

Twee andere belangrijke ingrediënten die bijdragen aan het succes van deze plek zijn de sfeer en de rust. Het personeel is zeer vriendelijk en behulpzaam en tussen de atleten heerst een gemoedelijke sfeer. Momenteel is het rustig in het kamp. Begin januari zal het drukker worden omdat er dan een grote groep Britse atleten arriveert. Ik hoop en verwacht dat de rust dan ook bewaard blijft. Bovendien zal deze nieuwe groep atleten weer tot  nieuwe contacten en gesprekken leiden, wat altijd leuk is.
 

Eenmaal buiten het kamp wordt het echte Kenia meteen ervaren. Trainen in deze prachtige omgeving is elke keer weer een geweldige ervaring en nederigheid maakt zich eigen van alle atleten die hier trainen. Hierover zal ik in mijn volgende verslag iets over vertellen. Toch wil ik alvast één anekdote kwijt. Op een middag deden Michel en ik heuvelsprints. Dit werd opgemerkt door een aantal kinderen,die ons na het standaard `how are you`, bestookten met vragen.

Nog voor de eerste sprint werden wij aangemoedigd door 20 kinderen, die onze namen riepen. Gelukkig liepen ze ons niet in de weg, maar ik zag dat een aantal gefascineerd waren door de schaafwonden op mijn knieën, overgehouden aan mijn val bij de EK cross. 'How come?`, wijzend naar mijn knieen (ik weet nog net te voorkomen dat hij de schaafwonden aanraakt). 'Because I fell on the ground'. Ik zie het jongetje denken: 'ik val ook regelmatig, maar daar houd ik toch niet zulke knieën aan over... Gekke mzungu.` Gelukkig werden de aanmoedigingen er niet minder om. :) Tot zover de eerste indrukken uit deze inspirerende omgeving!

Tom Wiggers